Lightnin' Guy & The Mighty Gators (B) Blues Roots Music - Nekkersdal Brussel (03-10-2008) en Klakson Blues Festival Eppegem (29-11-2008) reporter: witteMVS info band:Guy Verlinde © Rootsville 2008

Lightnin' Guy & The Mighty Gators (B)
Roots Music - Nekkersdal Brussel (03-10-2008)

En vanavond natuurlijk Lightnin’ Guy and the Mighty Gators, een te gek ensemble uit groot-Giènt. Muk nekeire wa segge ? Diegene, buiten de dertig aanwezigen, die er niet waren, hebben wat gemist. De hondstrouwe bezoekers kunnen dit beamen. Deze jongens zijn buiten de beide Vlaanderens slechts mondjesmaat bekend en onterecht, want ze hebben heel wat in hun kraam. En dat hebben ze in eerder genoemde provinciën en in Nederland beter begrepen dan in de rest van ons land. Zelfs in Oostenrijk is hun faam al gaan galmen, want ze doen er deze maand een zestal concerten in en rond Vienna.

Na een ietwat stroeve aftrap, schopten ze ambiance in de keet. Vooral met de tweede set was het prijs. Hoewel “Highway King” en “Goin’ Down” natuurlijk straffe nummers zijn om mee over de startmeet te gaan, duurde het toch tot “Linda Lou” alvorens ze zichzelf en het publiek warm hadden. Meestal lopen de temperaturen gelijk op, dat was vandaag niet anders. Maar toen was het prijs, en met hun prachtige ‘back to the blues’ bewerking van “Ain’t No Sunshine When She’s Gone” was het ijs helemaal van de pot. Vanaf dan bleef het op dezelfde wijze doorgaan met “Just Your Fool” en “Do That Boogie” om de eerste set af te ronden.

Na een paar rondjes duvel konden we ons terug schrap zetten voor de tweede helft. De ambiance was niet verloren gegaan, tijdens het korte reces van de mannen, en ze gingen op dezelfde voet verder met hetzelfde succes als in de eerste set en dit met bovendien minder voor de hand liggende nummers als “Sacred Ground”, “Broke,  Drunk and Naked” van Anders Osborne en “Congo Square” in de versie van slide-virtuoos Sonny Landreth. Daarmee waren we dan ook in de Louisiana Swamplands verzeild geraakt, en na een subliem “Out of the Rain” en Dr. John’s standaard “Junko Partner” was het zydeco time geblazen. “Gone Pecan”, “Bon Ton Rouler” en “Gator Bop” volgden mekaar in dans tempo op. Er werd trouwens links en rechts gedanst. In Nekkersdal jawel…nee, ik ben niet zat !

“Rock & Roll on My Radio” luidde stilaan het einde van de show in, in up-tempo weliswaar. Met “Feel So Good” wisten ze meteen ook mijn gemoedsinstelling in de betonnen wal te beitelen. Het overtuigde publiek dwong de jongens applausgewijze  terug de bandstand op voor een encore. ’t Werden er twee, “Hey Joe” en “Automatic”.

Een band om in het oog te houden. De interactie van de slide-gitaar van zanger-gitarist-harmonicist Guy Verlinde met de ritme- en sologitaar van de vijftienjarige Arne Demets (daarmee hebben we in België ook eens onze eigen ‘Eric Steckel’) werkt perfect en aanstekelijk. Ook als Guy zijn gitaar ruilt voor de bluesharp blijven we in de juiste sferen en sounds verkeren. Mede dank zij de uitmuntende ritmesectie die wordt ingevuld door bassist Stefan Boret en drummer Thierry Stievenart, weten ze de juiste bluestoon te zetten, en het feit dat ze allen reeds eerder deel uitmaakten van bekende en minder bekende bands (zie ook hun website, link in marge) zal daar enigszins mee te maken hebben. Dat is niet zo voor Arne. Die heeft maar een goed jaar geleden de gitaar ter hand genomen en op zijn dertiende maakte hij nog geen deel uit van een band. Raar maar waar. Als je hem hoort spelen, zou je er anders over denken.

 

Lightnin' Guy & The Mighty Gators (B)
Klakson Blues Festival Eppegem (29-11-2008)

De revelatie van dit festival, net zoals ik had voorspeld. Begin oktober zag ik ze in Nekkersdal. Daar hadden ze de boel op stelten, in gunstige zin. Ondertussen hebben ze getoerd in Oostenrijk en reken maar dat ze er nog van opgestoken hebben. Vanavond staat de band hier nog sterker dan een kleine twee maanden geleden. Absolute top in België, maar ze hebben het hier nog niet helemaal door, behalve Klakson dan. Over de landsgrenzen werden ze daarentegen wel reeds opgemerkt. Kennen ze er daar méér van, of is het omdat The Mighty Gators daar op hun beurt een buitenlandse band zijn ? Hoe het ook zij, als wij het hen toelaten, door ze te boeken op onze grote festivals en clubpodia worden de Gators nog mightier dan ze nu reeds zijn. En dat wil wat zeggen !

Ze beginnen gewoontegetrouw met “Highway King” en “Going Down” van Don Nix. Dat zijn immers opwarmers, zowel voor de band als het publiek. En dat lukt aardig want van bij het begin wordt de dansvloer al betreden. Ondertussen is de zaal aardig volgelopen. Het is over negenen, iedereen is wakker ! En sommigen zijn al pirre.
Daarna volgt het nummer “Sacred Ground”. Je moet het Guy Verlinde nageven dat hij een voortreffelijke smaak heeft. Bovendien is het ook heel erg mijn smaak, maar dat doet niets terzake. “Ain’t No Sunshine When She’s Gone” trekt de koppeltjes onweerstaanbaar naar voren voor een rondje ééntegeldansen. Heel subtiel gezongen door Guy, en een fijnbesnaarde gitaarsolo van de vijftienjarige Arne Demets. Showbeest Guy trekt alle registers open op “Cut You Loose” en “Linda Lou”, “Hip Shake” en “Do That Boogie” met uitstapjes in de zaal al spelende, en rollebollen over het podium. Tussen de nummers staat hij er effe beduusd bij, als moet hij zijn zinnen terug bij mekaar rapen.

Dan komt het betere slide werk op de onvolprezen Anders Osborne’s “Stoned, Drunk and Naked” en Sonny Landreth’s “Congo Square”. Het bewijst de goede smaak van de Gators eens te meer, dat ze kiezen voor deze nummers. Met de twee vorige songs zaten we al diep in de Louisiana swamps, met T.J. White’s “Out of the Rain” verzuipen we er bijna in. Dr John’s “Junko Partner” leidt ons New Orleans binnen, waar het goed toeven is. De slide gitaar van Guy en de gitaar van Arne complementeren mekaar perfect. Een prachtige combinatie. Om te besluiten kunnen we samen met de Gators nog naar een ‘Fais-Dodo’ met de zydeconummers “Gone Pecan” en “Bon Ton Rouler”.

Vollen bak dees gasten, in het oog te houden. Als bisnummer spelen ze ons nog “Automatic” met alweer een virtuoze Arne. Mag ik ook mijn onwereldse bewondering betuigen voor die machtige ritmesectie, Stefan Boret, bass en Thierry Stievenart op de drums. Bovenste beste werk leveren zij daar, half in de schaduw van de frontmannen.